Ամեն մի հոգեվիճակ իրեն բնորոշ մտքերն ու տևական ապրումներն ունի ու, թեև տխրելը հաճելի չէ, բայց ուրախ ժամանակ ոչ ամեն ինչն է գույներով ու գնահատելի։ Օրինակ՝ ուրախ ժամանակ մենք չենք գնահատում այդ կատարելությունն ու սովորական ենք համարում ճիշտ այնպես, ինչպես սեփական մեղքերի մեջ ուրիշ մեղավորներ փնտրելն ու գտնելը կամ էլ՝ ջուր խմելը:
Բայց եթե ջուր չլինի ու ոչ էլ մեկ այլ մեղավոր(երկրորդի հաշվով վստահ չեմ), տխրությունը հիշեցնել կտա երանությունն ու կսկսի ստիպել ներսում գտնվողին, որ գնահատի դա, բայց, երբ նորից հասնում ենք մեր ուզածին, դարձյալ դառնում ենք սովորական ըմպող ու սովորական անմեղ:
Երբ ունենում ենք նրան, մտածում ենք, որ միշտ էլ ունենալու ենք ցանկացածն ու դառնում ենք սովորական նրա կողքին, բայց հենց այդ սովորականն էլ, սովորականի պես դուրս է շպրտում նրան մեր կյանքից ու տանում ամե՜ն ինչ:
Իհարկե, կան մարդիկ, ովքեր ավելի են ուժեղանում ու անսպառ ինքնավստահությամբ գնում են ունեցածի հետևից, հասնում դրան ու կողպում ուժեղ, որ նույնիսկ սեփական ցանկության դեպքում, չգնա իր կողքից, որովհետև իրենք էլ երբեմն իրենց ցանկությունների ու մտքերի վրա վստահ չեն ու իրենք էլ մեկ-մեկ ուզում են դիմացինին դուրս շպրտել:
Դուրս շպրտելը լինում է զգուշավոր ու նույնքանից տասն անգամ ավելի հանդուգն: Մարդիկ իրենք իրենց հետ նույնիսկ անկեղծ չեն ու համոզում են դիմացինին, որ անիրական խոսքերը իրական զգացմունքներ են: Հիմա չեք էլ հասկանա, թե ինչ եմ խոսում, ինչից սկսեցի և ուր հասա. կարծես Խաչատուր Աբովյանի նման աննորմալի պես վերնագրից շեղված, սկիզբն ու վերջը իրար չհարմարեցնելով անիմաստ բաներ գրեմ, բայց հոգեվիճակն ինքն է ստիպում ապրել պահեր, որոնք լի են այսպիսի աբովյանական մտորումներով ու, թեև ես ինքս իմ մեջ գիտեմ գրելուս իմաստը, սակայն ընթերցողը միգուցե տասն անգամ կարդալուց հետո էլ իմաստ ու կապ չգտնի:
Լավ, ինչևէ. կան պահեր, երբ կողքիդ զգալով մեծ ջերմություն ու սեր, փորձում ես ապացուցել, որ այդքանն էլ բավական է, բայց ներսում ինչ-որ բան ագահանում է միայն այդ հարցում ու պահանջում ավելին: Երբ չես հասնում այդքանից ավելիին ու ավելիից ավելիի ավելիին, մտածում ես, որ դա այն չէր ու վերը նշված ձևով՝ հանդուգն ու իբր ազնվագույնս վռնդում ես նրան հոգու տաքուկ սենյակից ու թողնում դրսում՝ չմտածելով, որ առջևում ձմեռ է և նա գնալու տեղ չունի:
Մեկ-մեկ կարող ես հիշել նրա մասին, բայց դա տևում է ակնթարթ… Երբ հիշողության մթագնած ծալքերում այլևս ոչ մի նշույլ նրանից չկա, երբ նա կար, բայց հիմա չկա, երբ նա եկել էր սիրով, իսկ դու նույն սիրով դուրս հրավիրեցիր, երբ ինքդ էլ չհասկացար քայլերիդ <<խորը>> իմաստն ու ամեն ինչ անխելքի նման գցեցիր անծայր հորը, որտեղ հասնելու համար առավելագույնս ինքդ պետք է նետվես, որտեղից ոչ մի շանս չկա ողջ դուրս գալու կամ նրան գոնե մի պահ տեսնելու:
Այս հանդուգն ու <<ազնվագույն>>, սովորական անմեղ ու սովորական ջուր ըմպող մահկանացուն, ում հանդեպ այսքան չարություն ու անորոշ զգացմունքներ ունեմ, ում երբեք չեմ հասկացել և չեմ հասկանա, ով անում է գործողություններ, որոնք միայն գործողություն են և ոչ գործ, ով երբեք էլ հաստատուն չի եղել և միշտ տատանվել է կյանքի կարևորագույն թելի վրա, ով միշտ օրորվել է, բայց դեռ ցած չի ընկել, ով թեկուզ ծանր է մի բարակ թելի համար, բայց միշտ մնացել է դրա վրա, ով ամեն գնով <<անմեղ>> է ու <<ազնիվ>>, ունի այն անունն, ինչ որ՝ ես, ունի այն ազգանունն ու հայրանունը, ինչ որ՝ ես, ունի այն մտքերն ու անհասկանալի ճանապարհը, ինչ որ՝ ես…