Ցտեսություն իմ կրթահամալիր, իմ տուն, իմ ամենահարազատ շինություն(

22.05.2013, 08:25
Արթնացել եմ ժամը վեցին ու մինչև հիմա ոչինչ չեմ արել: Ժամը 10-ին ֆիզկուլտուրայի քննության եմ. ոչինչ… Չեմ ուզում գնալ, որովհետև նման տեսակի ամեն ինչ հուշում է, որ մոտ է այն պահը, երբ պետք է ցտեսություն ասենք մեր կրթօջախին ու գնանք հավետ, էլ երբեք չվերադառնանք:
Բայց ինչպե՞ս: Ինչպե՞ս կարող ենք այլևս առավոտյան չմտնել դպրոց, նայել ուրախ ու ժպտերես մարդկանց, հասկանալ, հավատալ, որ կյանքը հիասքանչ է, որ ամեն ինչ պատված է բարությամբ ու հոգատարությամբ, որ այօր էլ պետք է սովորեմ ավելի շատ բան, քան երեկ, որ ուրախանամ ու անհոգ լինեմ, որովհետև վաղը նույնպես գալու եմ, սովորեմ է՜լ ավելին, քան այսօր: Այստեղ նորից առաջ է քաշվում իմ նախկին գրառումներից մեկի վերնագիրը))) Ինչպե՞ս եմ ես ապրելու առանց իմ դպրոցի:
Գիտեմ՝ հաստատ շատ բան է փոխվելու իմ կյանքում, բայց ես կփորձեմ մնալ նույնը, մնալ այնպիսին, ինչպիսին ինձ սովորեցրել է լինել իմ կրթահամալիրը, կմնամ նորից բարի, ուրախ հոգատար, ինչպես եղել է իմ կրթահամալիրում ամեն օր: Ես հաստատ գիտեմ, որ ուրիշ տեղ չեն լինի այպիսի դրական լիցքեր, այպիսի տարբեր մարդիկ, այսպիսի կրթահամալիր, այպիսի կրթական շինություն:

Ես երբեք չեմ մոռանա թեկուզ քիչ, բայց այստեղ անցկացրած տարիները, որոնք ինձ սովորեցրին այնքան բան, ինչքան ինձ պետք է իմ ամբողջ կյանքում: Շնորհակալ եմ բոլոր բոլորին. սիրում եմ ձեզ ու երբեք չեմ մոռանա այն, ինչ դուք ստեղծել եք:
Իսկ հիմա գնամ պատրաստվեմ, թե չէ  հաստատ քննությունից կուշանամ :Դ

Ինչպե՞ս եմ ես ապրելու առանց դպրոցի

Իմ դպրոց, իմ կրթահամալիր, իմ երկրորդ տուն, իմ լավ օրերի միակ մեղավոր. ինպե՞ս ես թողնեմ քեզ ու գնամ, ինչպե՞ս ես ապրեմ արանց ընկերներիս, առանց ուսուցիչներիս, առանց ՔԵԶ:
Ափսոս, որ վերջին տարին վայելելու փոխարեն՝ պարապում ենք բուհ ընդունվելու համար:
Գնա՛ գրողի ծոցը, ես քեզ չեմ ուզում, ես քեզ չեմ սիրում…
Ես իմ կրթահամալիրին եմ սիրում, ուզում եմ ճամփորդել, երևակայել, ստեղծագործել, ուզում եմ մտքերս ազատ արտահայտել, որտեղ դրանց լսողներ կան:
Ես հասկանում եմ, որ իմ ուզելը տվյալ պահին շատ քիչ է, բայց և այնպես, ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել քեզ՝ իմ կրթահամալիր, որ ինձ կերտեցիր այնպիսին, ինչպիսին ես հիմա եմ, որ ինձ տվեցիր հնարավորություն բացահայտելու այս տարիների ամբողջ քաղցրությունն, ու կյանքի մինչև վերջին շողը պայծառ լինելը: Դու ինձ ապացուցեցիր, որ հրաշքներ լինում են, հենց քո լինելով:
Ափսոս, որ հնարավորություն չունեցա երկար սովորել այստեղ, բայց այս կարճ ժամանակն էլ քեզ բավարար եղավ ինձ փոխելու համար.
Հիմա ես գրում եմ, գրում եմ անդադար, առանց վերանայելու, առանց կանգ առնելու, որովհետև մտքերս ինձնից առաջ են ընկել, զգացմունքներս ու հույզերս ցավեցնում են, հիշողությունները՝ խառնվել իրար:
Իմ ընկերնեեե՜ր, շնորհակալ եմ իմ կողքին լինելու համար: Ես համոզված չեմ, որ մենք միշտ լինելու ենք այսչափ պայծառ, ուրախ, անհոգ, լի կյանքով, բայց այս հիշողությունները կլինեն մեր կողքին մեր ամբողջ կյանքում:
Շնորհակալ եմ տիար Բլեյանին, դպրոցի ղեկավարներին, ուսուցիչներին ու սովորողներին այս կրթահամալիրը ստեղծելու, պահելու ու այսքան լավը դարձնելու համար:
Այս տարիները իմ կյանքի ամենալավ տարիներն են եղել, այստեղ ես կամ այնպիսին, ինչպիսին կամ, եղել եմ, ոչ թե այնպիսին, ինչպիսին պետք է լինել:
Հուսով եմ՝ շատ չեմ հիասթափեցրել, բարկացրել ձեզ.
Կարծում եմ, որ հասկացել եք ինձ, ներում եք ու գոնե միիի քիչ սիրում))))

Փոքրիկ Mskhիկը)

Առավոտյան գնում էի դասի ու ճանապարհին հանկարծ ձայներ լսեցի: Շրջվեցի. տեսնեմ փոքրիկ շունիկ՝ թույլ, անպաշտպան ու միայնակ: Բարձր ձայներ էր հանում, երևի լացում էր))) Ես էլ չկարողացա նրան մենակ թողնել ու կանչեցի Աննային: Նա եկավ, մենք այդ շանը վերցրինք ու տարանք: Գնացինք խանութ՝ կաթ առնելու: Խանութի մոտ մեզ միացավ Հայկը: Երբ շունիկը կաթը կերավ՝ էլ ձայն չհանեց: Երևի սոված էր: Ու քանի որ պետք է դպրոց գնայինք՝ որոշեցինք շանը տանել Արհեստագործական դպրոց՝ այնտեղի կենդանիների սենյակն ու թողնել միչև դասերի ավարտ: Բայց չստացվեց. նրան չպահեցին, մենք էլ գնացինք դպրոց մեր շունիկի հետ, հույս ունենալով, որ մի բան կստացվի ու մեզ կթողնեն նրան այնտեղ պահել: Մինչև դասերի ավարտ փոքրիկ Mskhիկը մնաց դպրոցի պարտեզում, իսկ հիմա նա իմ սենյակում պարկած ու քնած է :Դ))) Թող այս քանի օրը մնա ինձ մոտ, հետո կվորոշենք ինչ անել նրան:)